"Od zera do bohatera" - czyli historia moich paznokci + jesienne fiolety

Witajcie Kochani :)

Postanowiłam stworzyć dzisiaj dla Was post do którego już dawno się przymierzyłam. Mianowice jest to historia moich paznokci, a właściwie ich zaniku, i długiej regeneracji. 
(dla ludzi o mocnych nerwach ;) )

Opowieść zacznę od samiutkiego początku... Od kiedy pamiętam moje paznokcie nie były zbyt ładne, to kwestia przede wszystkim obdzierania (tak, to nie było obgryzanie, tylko obdzieranie bo mam zgryz otwarty i zębami bym tego nie zrobiła). Gdy troszkę wyrastały zaraz je podskubywałam, a potem musiałam je podcinać bardzo głęboko czasami nawet pojawiała się krew. W tym też czasie zaczęłam tańczyć. Najpierw bardzo amatorsko, potem już trochę bardziej zawodowo. Jednak na taniec nie składała się tylko technika, ale i cały wizerunek (makijaż, opalenizna, paznokcie, włosy). Paznokcie długie i koniecznie czerwone. No ale co zrobić jak nie można na w-f mieć długich paznokci?? Według wcześniejszej mnie, można naklejać plastikowe na kropelkę żeby się trzymały na turnieju a po weekendzie ściągać. I tak robiłam... chyba cały rok... Paznokcie były w stanie opłakanym, zaczęły boleć. Starałam się je odbudować, ale nic nie działało. Jednak nadszedł dzień, że miałam dość tego jak wyglądają i chciałam w końcu mieć ładne, zadbane dłonie. Zrobiłam pierwsze tipsy żelowe... i drugie... i trzecie... i tak przez 2 lata. Widziałam, że paznokcie rosną, że są moje własne, że nie muszę już kleić tipsów, jednym słowem byłam szczęśliwa, że mam zadbane dłonie. Ale przyszedł dzień, w którym po położeniu żelu spuchły mi palce, potem wysypka na całym ciele, wszędzie czerwone szramy od paznokci. Przez sen zerwałam żel z paznokci (tak bardzo bolał). Dermatolog powiedział jedno: uczulenie. Jednak nie był to jedyny problem, bo przecież uczulenie przechodzi po lekach i nie nakładaniu żelu, a to tkwiło w innym miejscu. Moje paznokcie zaczęły się odczepiać od skóry. Warstwa pod nimi była tak sucha, że łuszczyła się jak łupież. Ścinałam je prawie do końca i wierzyłam tylko w jedno: że nie stracę paznokci do końca. Po pewnym czasie zaczęły się przyklejać do skóry i miałam bardzo krótkie, ale w normalnych proporcjach paznokcie. Dałam im rok przerwy i postanowiłam zrobić tipsy, bo brakowało mi posiadania długich paznokci. Jednak skutek taki sam, ale tym razem wiedziałam co zrobić i paznokcie nie ucierpiały. Pogodzona z tym, że muszę sama zapuścić paznokcie i o nie zadbać zaczęłam serię kuracji, odżywek i wszystkiego co możliwe. Czy efekty były zadowalające? niestety nie. Było dużo lepiej, ale to cały czas było bardzo mało. Dałam swoim paznokciom łącznie 2 lata aby się zregenerowały i nałożyłam żel. O dziwo, moja płytka tym razem go nie odrzuciła. Paznokcie urosły, a ja... wiem, że trzeba zachować umiar i robić przerwy od żelu, w  których trzeba stosować odżywki i kuracje wzmacniające. Dzięki temu mogę cieszyć się przez cały czas zadbanymi dłońmi ;)

Na chwilę obecną moje paznokcie wyglądają tak:

A tak wyglądały kiedyś: (niestety brak mi zdjęć z samej choroby. Nigdy nie przypuszczałam, że będą mi do czegoś potrzebne)

Zdjęcia już po dużym wyprowadzeniu:

A zgodnie z tytułem przedstawię Wam fioletowy makijażyk, w którym bardzo dobrze czuję się jesienią (co prawda z innymi ustami. Z tymi według mnie trochę przesadziłam):

Dobrej nocy Kochani :*